İsmet Özel

Yaşamayı bileydim yazar mıydım hiç şiir?Yaşamayabileydim yazar mıydım hiç şiir?-Yaşama!-Ya bileydim?Yazar: MıydımHiç: Şiir.

Münacaat

Bu yaşa erdirdin beni,gençtim almadın canımı

ölmedim genç olarak ,ölmedim beni leylak

büklümlerinin içten ve dışardan

sarmaladığı günlerde

bir zamandı

heves ettim gölgemi enginde yatan

o berrak sayfada gezindirsem diye

ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.

Vakti vardıysa aşkın,onu beklemeliydi

genç olmak yetmiyordu fayrap sevişmek için

halbuki aşk,başka ne olsundu hayatın mazereti

demedim dilimin ucuna gelen her ne ise

vay ki gençtim

ölümle paslanmış buldum sesimi.

Hata yapmak 

fırsatını Adem’e veren sendin

bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana

gençtim ve ben neden hata payı yok diyordum hayatımda

gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi

haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne

bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak

bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini

tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş

ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.

Çeşme var,kurnası murdar

yazgım

kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.

Gençtim ya,ne farkeder deyip geçerdim

nehrin uğultusu da olur,dalların hışırtısı da

gözyaşı,çiğ tanesi,gizli dert veya verem

ne fark eder demişim

bilmeden farkı istemişim.

Vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine 

arastadan ırmaklara çarkettiren dargınlık!

Yola madem

çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım

hava bozar,yüzüm eğik giderdim yine

yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar

yola devam ederdim.

Gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim

gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın

onunla ben

hep sevişecek gibi baktık birbirimize.

bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.

Oysa bu sürgün yeri,bu pıtraklı diyar

ne kadar korkulu yankı bulagelmiş gizlerimizde

hani yok burda yanlışı yoklayacak hiç aralık

bütün vadilere indik bir kez öpüşmek için 

kalmadı hiç bir tepe çıkılmadık

eriyeydik nesteren köklerine sindiğimizce

alıcı kuş pençesiyle uçarak arınaydık

ah,bir olaydı diyorduk vakar da yoksanaydı

doğruydu böyle kan telef olmasın diye çabalamamız

ama kendi çeperlerimizi böyle kana buladık

gönendi dünya bundan istifade

dünya bayındırladı:

Bir yakış,bir yanış tasarımı beride

öte yakada bir benî adem

her gün küsülü kaldık.

Bunca yıl bu gücenik macera beni tutuklu kılan

artık bu yaşa erdirdin beni,anladım

gençken almadın canımı,bilmedim

demek gökten ağsa bile tohum yürekten düşecekmiş

çünkü hataya bağışık büyük hatadan beri nezaret yer

çiğ tanesi sanmak ne cüret,gözyaşıymış

insanın insana raptolduğu cevher.

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi

taşınacak suyu göster,kırılacak odunu

kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde

bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin

tütmesi gereken ocak nerde? 

Naat 

Dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar

Falları grafiklerde bakılanlar siz de işitin..

Külden martı doğuran odalıklar

Ve kahyalar

Kara pıhtılarıyla damgalanmış veznelerde dili

Şehvetsiz çilingirler, yaltak çerçiler

Celepler ki sıvışık, natırlar ki nadan

Ey hayat rengini sazendelik sanan

Yırtlaz kalabalık!

Dinleyin bendeki kırgın ikindiyi,

Hepiniz kulak verin.

Güneşin

Koskoca beldeye suskunluk yaygısını serdiği

Yazlar yok

Yok artık altında suskun yolları saklı tutan

Karla örtülmüş kırların kışı

Gitti giden, yerine gelmedi başka biri

Orada

Duyumsatmadı kendini hiçlik bile

Belli ki son yüzyılımız göğsümüzden

Varla yok harman eden sesi uçursak

Diye bize verildi

Yetti bir yüzyıl böcekler ve otlarda

Soluyuş izlerimiz silmek için

Ne yesek

Lokmaya vurulur gibi değil

Yuduma gelmiyor içtiklerimiz

Dernekler toplanıyor dışta tutmak için 

Kanat vuruşlarını yumuşak tutan etkeni

Utançlı sessizliği tanımaz kalemlerle

Kapanıyor bilanço

Top mermisi, kör testere

Defalarca boyanmış çaput parçaları

Sıkıştırdık günlerimiz arasına ki

Serazat kahkahalar atalım

Yapmacıktan nefretimiz

Sebep olsun kavgamıza

Bekleyiş arzından kovsunlar bizi

Ne yemen biraz öncemiz diyelim

Ne biraz sonramız meksika

Canı pek bir dünya son yüzyılda yaşadığımız

Yüzü perdahla kavi, peçesi paramparça

Üstü başı kükürtlü bu dünyadan

Kancıklık

Sıçradı çevirdiğimiz sayfalara

Artık kimse bize haber vermeyecek

Hemen şu tepenin ardında

Saldırmaya hazır ve müsellah

Bir düşman taburu durduğunu

Çünkü gerçekten yok

Böyle bir ordu

Bir düşmanımız kaldı

Kendi

Dudaklarımız 

Arasında.

Biliyoruz günden güne çopurlaşan yer yuvarlağında

Bizleri yan çizen birer hemşehri haline sokan nedir

Çırpını çırpını giden atlardan indik

Girmek için patavatsız yurttaşlar sırasına

Zihnimiz, acizlerin şikayetleri sığacak kadar

Kanırtılırken ses etmedik

Öcümüz alınacak korkusuyla irkildik

Kaldıysa bir soru içimizde

O da birşey:

Nerdedir yerle gök arasındaki ulak,

Nerde biz?.

Kimseden bir işaret gelmeyecek

Bir melek kimsenin alnını sıvazlamazsa

Söylemez size kimse dünyadaki ömrü boyunca

Hiçbir insana yan bakışı olmayan kimdi

Kimdi yan gözle bakmadı kır çiçeklerine bile

Öğretmek için cephe nedir

Kıyam etti

Torunu kucağında

Dönünce bütün gövdesiyle döndü

Bir bu anlaşılsaydı son yüzyılda

Bir bilinebilseydi

Nedir veche..

Dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar

Sıyırın kahkaha sırçasını cildinizden

Omzunuzdan vaveyla heybesini atın

Boşa çıksın reislerin, kahinlerin, şairlerin kuvveti

Güler yüzlü olmak neydi onu hatırlayın

Ağız dolusu gülmeden taşlıkta... 

“Sözlerimin anlamı beni ürkütüyor

Böylesine hazırlıklı değilim daha
Bilmek. Bu da ürkütüyor. Gene de biliyorum
Kapanmaz yağmurun açtığı yaralar
Çocuklarda.

Sebeb-i Telif 

Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
yaprakla yağmurun aşkı meselâ
kim olsa serpilen coşturuyor bizi
imreniyoruz başkalarının mahvına.
Yağmur mahvoluyor çarparak
kendini parçalıyor mâşukunun açılan kıvrımında
yaprak dirimle irkiliyor nazlı ve mağrur
silkiniyor vuran her damlaya.


Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
bakıp başkasının başkayla kurduğu bağlantıya
aşka dair diyoruz ilk anı bu olmalı
ilkönce damarlarımızda duyuyoruz çağıltısını
uzak iklimlerin
kokusu gitmediğimiz şehirlerin önceden
bir baş dönmesiyle kabarıyor hafızamızda
sonra ayrılıklar düşüne dalıyoruz:
Bize ait olan ne kadar uzakta!


Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
başkalarının düşünceleriyle değil.
“Üstümde yıldızlı gök”demişti Königsberg’li
“içerimde ahlâk yasası”.
Yasa mı?Kimin için?Neyi berkitir yasa?
İster gözünü oğuştur,istersen tetiği çek
idam mangasındasın içinde yasa varsa.
Girmem,girmedim mangalara
Yer etmedi adalet duygusu
içimde benim
çünkü ben
ömrümce adle boyun eğdim.
Yıldızlı gökte bana soracak olursanız
kösnüdüm ona karşı
onu hep altımda istedim.


Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
ve devam ediyor başkalarının hınçlarıyla
düşmanı gösteriyorlar,ona saldırıyoruz
siz gidin artık
düşman dağıldı dedikleri bir anda
anlaşılıyor
baştan beri bütün yenik düşenlerle
aynı kışlaktaymışız
incecik yas dumanı herkese ulaşıyor
sevinç günlerine hürya doluştuğumuzda
tek başınayız.


Diyorum hepimizin bir gizli adı olsa gerek
belki çocuk ve ihtiyar,belki kadın ve erkek
hepimiz,herbirimiz gizli bir isimle adaşız
yoksa şimdiye kadar hesapların tutması lâzımdı
hayatımıza kendi adımızla başlardık
bilmediğimiz bu isim,hesaptaki bu açık
belki dilimi çözer,aşkımı başlatırım
aşk yazılmamış olsa bile adımın üzerine
adımı aşkın üstüne kendim yazarım. 

Suyun Sızladığıdır

Sızıyı gideren su.
Suyun sızladığını kimseler bilmez.

Dibace 

Oradaydık hepimiz,müheyya bekliyorduk
salaştı mukadderat,bozulmuş bir nışandı
gebe rüzgar,ihanete uğramış deniz,kerrat cetveli
dünyaya sokunmuştuk,dünya hamdı
külsüzdü ocak,tellal çarşısız
ağzımız noksandı.
Rımbaud`nun haberi yoktu Menelik`ten
Nijinski delirmişti
Mahler`in beş yaşındaki kızı ölmemisti daha
nehre Haşim annesiyle karanlık geceler
bazı çıkardı
zonklardı öpülmek için kavlamış dudaklarımız
bekliyorduk;alnımızın çatında
hepimizin bir çarpı.


Kopmamış birer çığlık diyesilerdi bıze
verilmemiş birer söz
daha hıç çıkılmamış
birer iskeleydi bedenlerimiz
alnımız birer sayıltı
azalarımız yerli yerine çakılmamıştı
bir çift göz,bır yumruk yürek arasında
darma dumandık
küşümle kapanırdı yüzümüz
çünkü kazınmıştı oraya yekten
başkalarına ait bir çarpı.


Yaşamak çarpısı derlerdi buna,yaşamak çarpıntısı.
Ne acelemiz vardı? Kime kavuşacaktık?
Yokuşu göze almak mı? Niçin?
Bir geçit
nereye açılmak için gerekti bize?
Susmak bilmiyordu tepemizde ses,saklı ve açık:
Tamamla çabuk! Çabuk bitir! Hadisene!
Sese bühtan etmedi aramızdan hiçbiri
değil mi ki hepimizin 
işaretli ve yarım
dünyaya sarkık. 

BİRİNCİ BAB 

ŞİVEKÂRIN ÇIKTIĞIDIR

Ey sökülmüş cep! Ey ıslak yorgan! 
Ey bulduğu her bahaneyle çıngar çıkaran! 
Yardım et! Yardım et! 
Bana ilâh mahvedecek 
bir uzuv lâzım. 
Gel çabuk 
Beni üzüntünün koynunda beklet 
Orada tohum serpecek kadar 
Bana zaman tanı. 
Ve konuş 
Varsa eğer yazgımızın beş duyusu 
Yazgı dediğimiz şeyin deveran ediyorsa kanı 
Söyle ona vazgeçsin beni üstümden esip yönetmekten 
Bana diş geçirsin de anlasın bakalım hangimiz daha kekre 
Çarpayım gözüne bir kulaklarını çınlatayım hele 
Uzaktan işmar edip durmasın bana 
Gelsin bana dokunsun 
Alnının çatında değil belki 
Ama bir iriminde aklının 
Kalsın kokum. 

Benim elbet bir bildiğim var: Hayat saçma sapandır. 
Üstüme saçmalı tüfeğiyle ateş açtı hayat 
Yaylım ateş bombardıman güldürücü gaz 
Şairsin! Arkanı dönme! Neyin var sen de fırlat! 
Hiç yoksa şu inkisârı kâğıda geçir sonuna kadar yaz 
Nasıl olsa çıkaramazsın saçmayı etinden 
Hiç deneme 
Cibril'i düşünmeden 
Asla yaşayamazsın 
Seni uçurmazsan yandın 
Kuşları da uçuran 
Ey şair! Ey dilenci! 
Kanatsız mızmız sözün köpeği 
Tiryakilik peşinde geceleri 
Günün ortasında karmanyolacı. 
Sana değil Davud'a yaraşıyor sapan 
Korkun var bölük pörçük 
Ümidin çatal çatal 
Baka gör bunların arasından 
Hangi yer sana ayrılmış 
Hangi yâre senlik bir şey bırakmış 
Çalap. 

Anlat: 
Bu bir Yusuf masalıdır de 
Bunu söyle ve fakat 
Şunu da sor 
Yusuf'un masalı neden 
Yusuf'la başlamıyor? 
Bir varmış bir yokmuşla başlıyor bütün masallar gibi 
Bir Şivekâr varmış bir gençkız 
Yusuf yokmuş cinler 
Kaçırmış yazgı 
Saklamış onu. 

Masalın orasına gelince bir Yusuf gösterilecek 
Ama önce masalı bir Şivekâr 
Nasıl başlatıyor 
Bilmek gerek. 

Genç bir kızla bir bakireyle başlıyor anlatımız. 
Çünkü bakirelik o bir baş dönmesidir 
Başta gelir başa gelir başı yerinden eder 
Eksiksiz olup hiçbir iyelik tertibi gerektirmeyecektir
Sorguya açık kim derseniz bakirdir odur bakire
Kapağı hiç açılmadıysa kitap
Kaş çattırır insana korku verir
Oysa kitap ki yarıya kadar okunmuş
Bakiredir.

Bırakalım başta kalsın.
Gençlik
Ve kızlık dursun başında efsanemizin.
Şivekâr’la 
Bir gençkızla başlasın anlatımız
Ağlatımız
O dahi gençlik ve kızlıkla bitecek bittiği an
Zaten son erek değil miydi
Genç ve kız?
Vay anam! Ter ü taze ve domurmakta olan her ne ise
Hele bir dalmaya gör onun döngüsüne.

Şivekâr’dı 
Gezmeye çıkmıştı ikindileyin
Evlerinin az ilersindeki koruda
Genç kızlar bunu yapar
Her gençkız ruhta birikmiş sözlerin
Sürgüsü açılsın diye
Hep gezintiye çıkar.
Kıştı mevsim. Toprakta kar.
Çok tutumlu bir söyleşi gibi berraktı çamların yeşili.

Avcılar göründü uzaktan
Şivekâr avcılara görünmek istemedi 
Sindi en bildik köşesine çamlığının
Kendi yerinden dinledi
Fend eden tuzak kuran ok atan bu milleti.
Avcı bunlar
Bir kuş vurdu tezelden
Aralarından biri.
Nasıldı kuş?
Neresinden vurulmuştu?
Şivekâr göremedi.

Ok değerse bir kuşun ancak kalbine değer
Bunu bilmeyecek ne var?
Kan düşer. Emilir o kızıl bezek
O bembeyaz satıhta.
Ossaat “Breh!
Hüsnü Yusuf'un yanağı mısın be mübarek!”
Deyiverdi bir avcı.
Şimdi sezdi Şivekâr saklandığı yerden 
Avcıların da varmış bir içlisi
Bir bilgesi.

Kar ve kan. Ak ve kızıl.
Bir yüzün suçsuz zemininde
Tutkunun canlandırdığı şey.
Siması da iması da Yusuf'un
Böyleymiş meğer.
Kar üstüne düşen kandı
Yamandı
Bir avcıdan Şivekâr’a ulaşan haber 
Müjde değildi.
Neden bir yavuzluk
Bir durulukla beraberdi?
Şivekâr bunu bilmek istedi
Bilmek bilmek bilmek istemi
Kızda çözdü bütün bağlarını kadîm âlemin
Âlem âlemler oldu cümle âlem gevşedi
Kız için artık gevşekti
Pekinlik bohçasının hodbin düğümü
Haber deriştirdi kızı
Soru
Dünyayı karman çorman bıraktı önüne
Dünyayı önce onu delmek
Yusuf'a varmak gerekti
Desem ki kapı açıldı
Yalan olur
Ama kilidin kalktığı belli.

Var idiyse bir kuş
Kalbinden başka yeri olmayan vurulacak
Vuruş değil de vuruluş kilidi kırsaydı
Kendi sorgusu yüzünden ayağa kalkıyor insan
Arıyor. Yusuf bir ayna mıdır acaba?
Çetrefil kuşku dolu yadırgı
Ne kadar kendi oldu insan
O kadar başka.

İKİNCİ BAB 

YUSUF'UN KAÇIRILIŞIDIR 

Tohumu

Anasının rahmine

Bir ilkbahar gecesi düşmüş.
Baharmış.
Dışarda rüzgâr.
Dışarda dallarda bulutlarda
Toprakta delimsirek çırpınışlar.
Bir yanda hışır hışır emeniyor börtü böcek
İrili ufaklı bütün kuşlar
Suskun buldukları korunakta
Öte yanda tabiat
Bir kadınla bir erkeğin yatakta
Terli telaşıyla yarışa yelteniyor.


Ah bu hep zaten böyle oluyor
İnsanlar tabiatı her zaman heyecana boğuyor
Çünkü kuşlar ve böcekler gibi değil
Bulutlar ve ırmaklar gibi sevişiyor insanlar
Sevişerek çiseliyorlar dünyayı
Yalnız ilkbahar gecelerinde değil
Sevişiyorlar
Sonbaharın mağmum karanlığında
Kış gelince hakaretamiz bir soğuk çattığında
Yaz olunca ısınan baygınlığın çözeltisi yüzünden
Sürgün günlerinin birinin batımında
Birisi bir başkası yerine seyahat ederken
Yusuf'a doğru giden her eğimde
Her hangi bir vakte denk düşüyor
Sevişme ânı.

Erkine göz değen bir beyin oğlu Yusuf
Annesi han kızıymış
Doğmuş ve bir zaman 
Ev içinde şehirde
Halayıklar lalalar
Yaşamış göz altında.
Sonra bir gün
Birden bire 
Bir değil yüzlerce feryat
Hani çocuk?
Nerede?
Onu son kez gören kim?
Neden hiçbir izi yok?

Yusuf
Üç cin tarafından yedi yaşında
Kaçırılarak karışmış oldu kırklara.
Haz ciniydi ilk göz koyan: Kızguran derlerdi ona
Öyle bir cindi ki canın tam ortasında
Bu dünya öte dünya
Nerelerden geçiyorduysa ikisi arasındaki çizgi
Yoktu ayrım yerini bu yaratıktan daha iyi bileni
Çocuklukl gençlikle yaşlılıkla
Geçen ömrü içinde dağılır ve toparlanırken insan
Hep duyulan haz cininin kopardığı gürültüden başka bir şey değildi.

Hazzı ne dışından ne içinden tavsif edebilirsiniz
Hazdır
Dünyalar sanmayın bizi içine çeken
Hazdır dünyalardan bütün emdiğimiz
Daha başından beri
Henüz cenin iken biz
Kalbin de cesameti belli belirsiz iken
Hangimiz hazzın bize neler ettiğini bilmeyiz?
O cin hiç uğramamış olsaydı semtimize
Bize hiçbir şey yapmamış olsaydı o haz doğuran
Erişmek fikri asla doğmayacaktı içimizde
İyi olsun kötü olsun neye yöneldiysek
Aklımız başımızdayken veya delirdiğimiz zaman
Canımız susmayı ve konuşmayı çektiğinde
Oraya hepimizden önce varmış olurdu Kızguran.

Canı hazla tanıştıran işte bu cindi
Bu cindi Yusuf'u kaçırma işinde şebekenin başını çeken
Peki neden Yusuf? Ve kaçırma neden?
Derinlik kelimesi 
Bu bapta işimize yarıyor
Şimdi size
Hüsnü Yusuf'tu o
Güzellik timsaliydi desem
Bilirim söylediğim tartışma açmaktan öteye geçmez
Kime göre güzellik?
Çağlar içinde konulmuş mu bir kanun?
Hem nerede görülmüş
Tek başına güzellik
Kendi ayakları üzerinde dursun?

Şehvet hüsran hatıra mukavemet
Bunların çarkına kapılanda
Bir güzellik doğuyor
İnsanlar hep böyle şeylerin yedeğinde buluyor güzelliği
O sebepten ola ki
Güzel yine de güzel solarken bile.
Çünkü her soluş merhamet uyandırıyor
Çünkü merhametti ona önceden rengi veren de.

Yasasız ve solup giden
Bir güzellik değildi Yusuf'un güzelliği
Yoktu tabiattan ve tarihten tanış olduğumuz
Hüsnü Yusuf'u yeden hiçbir duygu.
Hüsnü Yusuf o Hüsnü Yusuf'tu ki yanı başına
Yalnızca en gerekli şey konulmuştu
Ne duygu ne ihtiras ne düşünce ne mükemmel bir mantık..
Derinlikti Yusuf'u güzel kılan
Gerçekte Âdem soyuna ait olmayan
Ve sanki bir yeminle onlara hep bağlı kalan
Derinlik.
Derinlikti Yusuf'la var oluşun bağını kuran
Bu çocuğun yüzünden başka yüzlere yansıyan şey
O bir engin ezint bir terennüm gibi
Devam
Diyordu devam etsin devam etse gerek
Derinlikten cayılmasın
Kopsun kıyamet.

Bu çocuk ne giyerse giysin
Giysilerin üzerinde duruşu
Neye dokunursa dokunsun ona ellerini
Yerle göğün bağlacına ermiş gibi sunuşu..
Ya rabbi bu derinlik ne demek oluyor?
Başını çevirirken bu çocuk
Sanki affı muhakkak bir günah
Saklıyor.
Esrar dolu kimine göre belki bu baş
Ama bilgelik güdümüyle Yusuf'a bakarsanız
Sırların güzelliğini görürdünüz
Güzelliğin sırlarıyla sarmaş dolaş.

Avucunu oyalayıp acunda oyalanan
Kıvılcımlı oklardan biri değildi Yusuf
Güzel olmasına güzeldi
Ama bunu söylemek
Dile denk düşmüyor nedense
Çünkü denilmez
Silahlı bir birliğe bakıp:
Ne de güzel bir ordu!
Güzelse ne güzel denilmez ordulara
Savaşı hatırlatan hiçbir şeyi gönül
Yatkın bulmaz güzel kelimesiyle anlatmaya.
Yusuf'un güzelliği
Bir çarpışma gibi içrek
Bir savaş gibi yaman
Terk ediş uyandırmıyor gidişi
Bir kalış sunmuyor durduğu zaman.

"Mutlaka başka" dedirtiyor oluşu
Sineyi hatırlatıyor sinesi
İnsanların
sineleri olduğunu
Gözleri çok fazla 
Çok fazla derin
Her şeyi ezberletecekmiş gibi zora koşuyor
Oysa ezberleyecek hiç vakit 
Bırakmıyor insanlara
Çabucak
Derinleşmeniz gerekiyor Yusuf'la karşılaştıysanız
Bitişmeniz isteniyor hakkı verilmiş bir anlamla.

Haz cini Kızguran
Yazık olur yanlış olur diye düşündü
Hüsnü Yusuf
İnsan dedikleri bu nankör kan dökücü cimri unutkan
Yaratıklar arasında bırakılırsa.
Öyle ya
Dünya ahalisinden hangisi
Kendini hazır saydı şimdiye kadar
Bitişmek için
Hakkı verilmiş bir anlamla?

Haz
Güzellikten ayrılmak istemezdi
Arınmak isterdi haz
Hazzı arıtmaya güzellik yeterdi.
Kaçırılmazsa insanlar arasında bırakılırsa Yusuf
Bir gün nasıl olsa er geç
Güzelliğin yanı başına bir şehvet
Bir hüsran bir hatıra
En azından insanların o hiç vazgeçmedikleri
Bir mukavemet eklenecekti.
Güzellik bulandıkça
Haz bulandırılacak
O zaman Hüsnü Yusuf'a bakan diyecek ki
Güzel; ama bir pürüz var
Güzel; ama başıma kim bilir ne belâ açar
Güzel; ama daha temiz olabilirdi.

Kaçmalı Yusuf kaçırılmalı
Güzellik hissi mutlaka arıtmalı
Yoksa ben
Önce ben sadece ben hep ben
Diyerek nev'i beşer
Pıtraklı ve pusarık bir tapınakta raks ederken
Kendinden geçecek
Hamleler darbeler sarılışlarla binlerce yıl
Neleri çürüttüyse
Onlarla geçinecek.

Hazzın gücü Hüsnü Yusuf'u kaçırmak için yetmedi
Yalnız yönelmek gelirdi Kızguran'ın elinden
Yönelmek yöneltmek yönlendirmek
Sevgilim! Sevgilim! Sevgilim!
Başka ne söylenebilirdi?

İnsan dediğin aceleci 
Cinler de acele etmeli 
Kızguran çabucak 
Yusuf'u kaçırmak için 
İki başka cinden yardım istedi
İki cin daha
Yönlendirmesi gerekti hazzın
Güzellik hırsızlığına.
Bunların ilki Sarlanan
Eylem cini.

Edim
Dünden hazırdı güzelliği
Güzel olan her şeyi
Köhne yığından kaçırmaya.
Çünkü boy atmaya can atarken bir fidan
Umursamaz çokluktaki kösteği.
Eylem gerek tohumu çatlatmak için
Yalnız doğurandır doğruyu bulan
Neyse çok toprakta
Gökte ne çoksa
Bir an gelir
Biriciklik burcuna edimle varır
Eylemdir
Tazeler harap eder küstürür gönül alır
Eylemle uçar bezginlikteki kir
Dirilik erki kalırsa
Yalnız eylemde kalır

İşte Yusuf'un güzelliği
İşte arınmak isteyen haz
Bir kez "işte denildiyse artık durulmaz
Bir şey bir şeye dönüşürken
Eyleme geçilecek
Ve yakadan geçecek bu bungun kalabalık
Bir oluş yönünde sıyrılan her ne ise
Edimle ilenecek çokluğa katılığa
Eyleyenler görecek yegânelik ne imiş:
Nereden sonrası kübra
Nereden önce sagir
Kaç kaçır doldur ya da dök
Il faut agir.

Haz cini eylem ciniyle bir araya gelince
Belki her şey yapılabilirdi
Evet her şey
İyi ve kötü.
Acaba
İyi veya kötü şey
Aynı zamanda yerli yerince ve uygun mu?
İyi olsun kötü olsun diye yapmak istenilen
Rast gelecek mi kendini var eden yöne?
Bunu anlamak için haz cini Kızguran
Yönlendirdi Gökleren'i
Yusuf'u kaçırmaya.
Güzelliği çalmak için çağrılan
İkinci cindi bu
Ödev cini.

Hüsnü Yusuf kaçırılacak çünkü
Bunun bir çünküsü var
Her nesnenin kendine özgü
Bir yeri var evrende
Hazzın çünküsü yoktur
Eylemin de
Haz ve eylem
Bilinmez nerede eğleşecekler
Oysa yalnız nesneler değil duygular düşünceler
Ararlar ve bilmek isterler benzerleri arasındaki yerlerini
Bu yer bir yer olmaklığı yüzünden
Ödevini gösteriyor her nesneye
Giderek
Her nesne ödeviyle
Kaybediyor nesne niteliğini
Ödevini yerine getiren "o şey" oluyor.

Böylelikle ormanların kimliğinden söz açıyorlar
Denizlerin kimliği çöllerin buzulların sıradağların
Ve kapanmak bilmiyor bir kere açıldı mı söz
Gökleren her tarafa bir şey yetiştiriyor
Armağan verir gibi tetiğe basar gibi
Maden işçilerinin urbalarına kimlik
Kumarhane kapılarındaki kabadayılara nişan
Rujunu sürdükten sonra
Aynada kendini öpermiş gibi yapan
Sütüm yetseydi de doyurabilseydim ne var?
Sana almazsam neyim önümüzdeki yaz
Ödevin cümleleri birer birer sayılmaz
Yerine getirmeye bile gerek yok
Tabiatla düşüyor
Tarihle
Yükseliyor durmadan
Hem ödev
Hem ödevi üstüne alan.

Hepsi üç cindir bunların.
Hazdır eylemdir ödevdir
Yusuf'u kaçıran.
Yusuf'u insanların dünyasında
El âlemin dipsiz düşkünlüklerine tutundurmayan.

“Eve dön! Şarkıya dön kalbine dön

Şarkıya dön! Kalbine dön
Eve dön, kalbine dön eve dön

Şarkıya dön” şeklinde ortaya çıkar.
                                           

Üçüncü Bab


Şivekarın Yolculuğudur

Eskiler iz sürerdi. 
Biz muttasıl arıyoruz yeni insanlar. 
Arıyoruz alemin iç yüzünden zihnimize 
Yansıyan bir tasarımla gerçeği. 

Şivekar bizden biri 
Yola çıktı yolu bilmeden 
Arıyor bir hedef gözüne kestirmeden 
Aradığı ne sevgili, ne efendi, ne sultan 
Özünü harekete geçiren onun 
Kanını kaynatan candır düpedüz kendi canı. 
Yol canlılıkla mukayyet 
Gitti deriz 
Ölenler için 
Yalnız yaşayanların işidir 
Yola çıkmak, yolu katetmek. 

Şivekar olduğuna 
Olmasını istediği için inandığı 
O bir, biricik can için yola koyuldu 
Canını koydu yola 
Öyle bir başka ben 
Bulsun ki 
Ben`i bütün şemaliyle onda bulunsun 
Başkada bir ben yok ise 
Yere çalınsın rüya 
Benle 
Başka yok olsun. 

Eskiler aramaz, iz sürerdi. 
Bilirlerdi Evet`le Hayır arasına Belki 
Sokulduğunda 
Felaket gelir. 
Noksanı fark ederlerdi, çünkü bütünden 
Nelerin koptuğu besbelli. 
Dağılmak eskilerin dilinde 
Ufalanmak anlamına gelirdi 
İz sürerlerdi irileşmek, ulaşmak, toparlanmak için 
Biz yeniler bir an önce dağılsak bari deriz 
Korkarız kaybolmaktan çokluk içinde. 

Şivekar korkmadı kaybolmaktan 
Daldı çokluğa can havliyle 
Dedi bulsam da Hüsnü Yusuf`u 
Onun gibi kaybolsam keşke. 

Kaç yıl geçirdi Şivekar arayış içinde? 
Neler yaşadı? 
Biz yeniler yüz kızartan soruları hemen atlarız. 
Saklarız 
Arayan ve arayışın süre gittiği ortamın 
Yek diğerinden ne paylar aldığını. 

Dünyada 
Çözülürse dünyayı 
Issız kılacak bir çelişki vardı 
Bir çekişme vardı dünyada azgınlık fışkırtan 
Taraf olunduğunda. 

Aradı Hüsnü Yusuf`u Şivekar 
Hep geciktirilmesi gereken o çelişkinin 
Susmayanı sağırlaştıran çekişmenin ortasında. 
Yalnız arayan bilir acımasını 
Aramamak acımamak demektir 
Küçümsenecekse 
Memnuniyet küçümsenmelidir 
Dünyanın dönmekten memnuniyeti 
İnsanların utancı dünyaya dönüşmekten 
İnsanlar 
Onların birer kırba hepsi 
Dış tarafları köseledir 
Hepsi içinde taşır içilecek şeyi 
Utanır ıslanmış köseleden insanlar 
SAHİPSİZ BİR UTANÇ HEPSİ. 

Şivekar önceleri 
Arayışın ilk aşamasında 
Bu utancı sadece seyretmekteydi. 
Evden ayrılırken bohçasına koyduğu birkaç altın 
Takındığı birkaç parça mücevher 
Bir şehirden başka şehre göçerken 
Dağlar aşıp ormanlardan geçerken 
Sıyrılıp yol bulmayı ona kolaylaştırdı. 
Daha sonra ve fakat 
İnsan dedikleri o sahipsiz utançla 
Yaptığı pazarlık fena tartakladı onu 
İnsanlık utancından 
En külliyetli payı o aldı. 

Aradı 
Arayış ibresinden gözünü ayırmadı 
Karnı aç 
Üstü başı lime lime 
Artık narin ayakları çiziklerle dolu 
Dirsekleride yara kabukları 
Gerçi bu kadarı, böylesi 
Başlarken hiç akla gelmezdi 
Lakin hayret! 
Arayana yoksulluk eziyet vermiyor 
Arayanın aramaktan başka derdi yok. 

Vakti bilmek için 
Diyor kendi kendine 
Haber almak sadece bir başlangıçtı 
Aradıkça dirisin 
Aradıkça mecalsiz kaldı kibrin. 
Aradın ve anladın 
Haber almakla yol tüketilmiyor 
Arayış sahicilik vaktine erişsin istiyorsan 
Senin kendin 
Haber olsa gerektir. 

Bak işte 
Bir parça kuru ekmek 
Kim bilir kim düşürmüş 
Kim bilir kim ekmeği bir kenara 
Ayak altından çekmiş. 

Ne de sert! 

Şu akan derecikte biraz ıslatsam ekmeği 
Diye düşündü şivekar 
O zaman dişim keser. 
Pırıl pırıl dereye 
Uzattı elindekini 
Belki eski kibrinden 
Kalma biraz halsizlik 
Belki bu ince suyun 
Cilveli alayişi 
Ekmek 
Dereye düşüverdi. 
Hem karnı aç 
Hem de avı nipet yaparmış gibi 
Su üstünde kıpırdanıyor 
Koştu o kuru ekmeğin 
Peşi sıra Şivekar 

Bir süre öyle gittiler 

O da ne? 

Dere görünmez oldu 
Harap bir tahta perde girdi 
Ekmekle Şivekar`ın arasına 
Genç kız gerilemedi 
Hem zaten vazgeçerse 
Ne yapacağı belli mi? 
Dönülecek bir yer 
Bilmiyor gitmezse ekmeğin ardı sıra. 

Suya girdi bulmak için ekmeğini 
Tahta perdeden öteye geçti. 

Aklı zorlayan bir yer o perdenin ötesi. 
Bir bahçe. Gerçekten buraya bahçe mi demeli? 
Ağaç, yaprak, meyve, kuş hepsi tamam 
Tastamam hepsi. 
Sanki biraz önce tamamlanmış gibi. 

Kokusu çiçeklerin 
Otların, çalıların kısa cümlecikleri 
Yukardan dua fısıldar gibi yüze değen esinti. 

İnsan bir resmin içine 
Bu kadar girebilir. 

Bu bahçede her şey hayran olunmak için 
Her şey kendine özen göstermiş 
Her şey kendine öyle bakıtıyor ki 
Şivekar bir kuru ekmeğin peşi sıra buraya girdiğini 
Bir daha aklına hiç getirmedi 
Hangi garip kuşun rızkıydı ki o ekmek? 
Kim bilir nereye gitti? 

Şimdi artık bahçenin derinliği genç kızı cezbediyor 
Bu bahçe keşfe açık bir kalbi bekler gibi 
Yürüdükçe bahçeden bir şey siniyor kıza 
Şivekar bahçeye tını salıyor adım attıkça 
Çok geçmeden gözlerinin önüne 

Ne diyelim? 
Resim içinde resim mi? 

Edebiyat burada bize yardım edemez. 

Bir çiçekle meşgul olan kelebekle meşgul olan bir erkek 
Eskiler olsaydı betimleyeceklerdi 
Biz yeniler Alt dudağımızı ısırır 
Ve terleriz 
Şivekar bizden biri 
Onun dilinden dökülen 
Bizim kelimelerimiz 
Saçma 
Ama başka ne sorulurdu ki? 
`` in misin, cin misin?`` 
Cevap verdi Hüsnü Yusuf: 
`` ne inim, ne cinim`` 
`` ben de senin gibi bir beni Ademim``